Krytykanctwo...czy małostkowość?

Jestem miłośniczką kultury (także tej osobistej)...i właściwie o tę kulturę osobistą poszło...ostatnio romawiałam z przyjaciólką na temat krytyki, co to jest, jak ją przyjmować i jak krytykować.

Każdy ma własne zdanie dotyczące różnych kwestii, nie zamierzam tego w żaden sposób podważać, czy kogokolwiek obrażać...ale dostaję białej gorączki gdy muszę stawić czoła głupocie ludzkiej...braku inteligencji i podstawowych nawyków komunikacji ...o etykiecie konwersacji nie wspomnę...

Pytanie: 

Co w sytuacji, gdy ktoś cię skrytykuje, a jest to głos malkontenta, kogoś kto nie zna tematu, a próbuje interpretować ciebie lub twoje zadania, które wykonałaś, a ty wiesz, że to gderacz, pamfecista. Cała sytuacja ma miejsce  na przyjęciu, czyli przy świadkach...(tak się rozpędziłam, że teraz nie wiem gdzie postawić znak zapytania)?

Zdobyłam tę odpowiedź:

Stoi taki człowiek zbielały z niemocy....Walczy ze sobą by czegoś nie palnąć, serce łomocze i bardzo by chciało wyskoczyć...kocha ludzi...ale w momentach gdy ma do czynienia z prostactwem, nie mylić z prostotą,  umysł zmaga się, próbuje wytłumaczyć...ale jednocześnie przeczucie, intuicja mówi: nic tu po tobie...NIE Warto! MILCZ...w ten sposób wygrywa...poczekać tylko trzeba by ochłonąć.

Tak więc jestem za tym by moje błędy były prostowane, przyjmuję je jak lekcje, a gdy mój "recenzent" pokazuje mi drogę zostaje moim przyjacielem...więc krytyka tak, ale zawsze  konstruktywna.

„co innego jest złośliwie krytykować i zaczepiać, a co innego poprawiać i błędy prostować, tak samo jak pochwały są różne od pochlebstw” dawno temu powiedział tak i zapisano słowa Mikołaja Kopernika

a Mark Twain dorzucił: "Zanim prawda włoży buty, kłamstwo obiegnie ziemię"...dlatego nim głośno wyrazisz opinię, skrytykujesz kogoś lub jakieś działania, pomyśl czy tymi słowami pomożesz, czy czasem nie zostaniesz posądzony o trywialność...?